Richard Mason - Verloren zielen

Beschrijving
Sarah was een perfecte echtgenote, maar ze móest sterven. Doodkalm kijkt James Farrell terug op zijn leven: op zijn jeugd in de Britse upperclass, de feesten, zijn liefde voor muziek, en zijn ontmoeting met de half-Amerikaanse Ella, toekomstig kasteelvrouwe van Seton. Langzaam onthult hij de waarheid over Ella en Sarah - een verschrikkelijk geheim, dat hem ertoe drijft Sarah door het hoofd te schieten. Maar waarom? Het geheim van James Farrell is het geheim van deze roman. Wie het gelezen heeft, zwijgt erover en wie het wil weten...

Recensie (overgenomen van bol.com)
Deze debuutroman van de Britse schrijver (1977) wordt gepresenteerd als de herinneringen van een oude man uit de Britse upperclass, die beginnen met de mededeling dat hij na een langdurig huwelijk zijn vrouw heeft vermoord. De rest van het boek zijn z'n mijmeringen over wat daar allemaal aan vooraf is gegaan. De kiem van de moord ligt vele jaren terug, toen hij verliefd werd op de Engels-Amerikaanse Ella, voorbestemd om zijn kasteelvrouwe te worden maar al met een ander verloofd. Ook ontmoet hij haar geheimzinnige nichtje (en evenbeeld) Sarah, met wie hij zal trouwen en die hij zal doden. Er ontspint zich een intrige die nog het meest doet denken aan een gemoderniseerde versie van negentiende-eeuwse romans over adellijke kringen, verborgen familieschandalen, geheimzinnige portretten, klassentegenstellingen en wat dies meer zij. Het verhaal is niet echt spannend en wordt nogal kabbelend verteld (met allerlei uitweidingen en terzijdes), maar vormt hoogst aangename lectuur. En langzaam maar zeker wordt de lezer toch nog razend benieuwd wat er allemaal aan de hand is geweest.

Wordt gepresenteerd als een literair misdaadroman. Het is in de ik-vorm geschreven (niet favoriet bij mij) en leest wel aardig. Je wilt gewoon weten waarom hij haar vermoord heeft. Sommige stukken zijn zo saai, daar heb ik diagonaal overheen gelezen. Het woord "herinneren" of "ik herinner me" komt wel héél er veel voor! Soms is er een verrassende wending maar toch blijf ik het een saai boek vinden! Ik moet het nog uitlezen, nog een paar bladzijden maar ik geef het nu al een cijfer: 5,5

Stephen King - Duma

Aannemer Edgar Freemantle raakt bij een ongeluk op een bouwplaats in één klap heel veel kwijt: zijn arm, zijn vrouw en het leven zoals hij dat kende. Wat hij nog heeft is zijn schildertalent, en dat is zijn behoud.
Hij verhuist naar Duma, een van de Florida Keys, en begint te schilderen. Hij merkt dat de arm die hij moet missen - en waaraan hij af en toe verschrikkelijke fantoomjeuk heeft - hem een soort helderziendheid geeft.
En als hij zich voorstelt dat hij schildert met die arm, dan krijgen zijn schilderijen een vreemde, onheilspellende macht.

Het lijkt wel of Duma Edgars gaven versterkt. Duma is geen idyllisch eiland: het heeft een zwarte historie met wortels die verder teruggaan in de tijd dan je je kunt voorstellen. Edgar wekt met zijn schilderijen iets gevaarlijks uit dat verleden, en alleen hij zal het ook weer in slaap kunnen brengen...

Recensie (overgenomen van bol.com)
De hoofdpersoon, Edgar Freemantle, gaat na een ernstig ongeluk waarbij hij zijn rechterarm is kwijtgeraakt, wonen op Duma, een van de Florida Keys. Zijn huwelijk is gestrand en zijn bouwbedrijf heeft hij van de hand gedaan. Edgar wil rust en als tijdverdrijf gaat hij schilderen. Dan blijkt hij onder invloed van zijn omgeving een bijzonder talent te ontwikkelen. Hij wordt geleidelijk aan door geesten uit het verleden bezeten. Zijn schilderijen hebben een sinistere voorspellende waarde, zodat mensen door zijn beelden sterven of vermoord worden. Zoals in veel eerdere boeken van de Amerikaanse bestsellerauteur (1947) is horror ook hier het belangrijkste bestanddeel van het verhaal, verteld in de ik-vorm. Hoewel het geheel ongeloofwaardig is, slaagt de schrijver er wederom in om een bijzonder spannend geheel te produceren. Voor liefhebbers van griezelverhalen. www.stephenking.com. Kleine druk.

Ik vond het een weinig indrukwekkend boek. Zoals gezegd, in de ik-vorm geschreven en dat is niet mijn favoriete boekvorm. Het bevat weinig spannends vind ik, ik heb wel engere boeken van hem gelezen, is langdradig geschreven. Eén van Kings mindere boeken vind ik. Het duurde dan ook lang voordat ik het uit had!
Cijfer: 6

27-11 Kleine wandeling in de buurt

Het is echt heel erg koud vandaag! Toch besluit ik een "rondje polder" te lopen, i.p.v. de geplande WS78 tocht in Zwijndrecht. Ten eerste moesten we nog boodschappen doen en ten tweede is de begin- en eindtijd - voor mij althans - niet helemaal handig, n.l. 9.00 uur starten en uiterlijk 17.30 uur binnen komen. Dat ga ik dus echt niet redden daarom maar een rondje door de polder zoals gezegd.

Maar ik was nog geen 15 minuten onderweg of ik besloot om niet de polder in te gaan, het was zoooooooooo koud! En ik had de verkeerde jas aan. Daarom maar richting Akkers, Meeldijk en via Waterland weer de Gaarden in richting huis.

Al met al een klein uur onderweg geweest, kwam bibberend thuis!
Wel één leuke foto gemaakt van een groepje ganzen.

Verzoeking - Harlan Coben

Dan is jeugdhulpverlener. Het telefoontje is zoals vele anderen: een dertienjarig meisje, vermoedelijk misbruikt, een adres en de opdracht poolshoogte te nemen. Als hij het huis betreedt en de tv-camer's ziet, de verslaggever tegen hem hoort schreeuwen over zijn seksuele omgang met een minderjarige en de politie hem in de boeien slaat, beseft Dan dat zijn leven voorbij is. Drie maanden later is Dan verdwenen, dood gewaand nadat de vader van het slachtoffer verklaarde de verkrachter van zijn dochter te hebben vermoord. Wendy, de journaliste die Dan voor de ogen van de natie wist te ontmaskeren, volgt op dat moment het verhaal van een vermist meisje uit een nabijgelegen wijk. Maar dan krijgt Wendy een vreemd telefoontje. Enkele lang verborgen geheimen komen boven drijven, en Wendy vraagt zich af of ze destijds wel echt zo'n goed onderzoek heeft gedaan, of dat een onschuldige man het slachtoffer is geworden van een veel groter schandaal.

Ik heb er lang over gedaan om dit boek uit te krijgen. Het is geen dik boek, maar ik kon niet in het verhaal komen, het hangt als los zand aan elkaar. Uiteindelijk is de ontknoping verrassend en toch nog goed genoeg om het met een tevreden zucht weg te leggen. Ik heb meer boeken van hem gelezen, deze vind ik een van de mindere.
Cijfer: 7,5

RWV Winterserie 7-11-10

Het is alweer voorbij, de eerste van de Winterserie en ik zit gedouched en warm achter de PC om mijn verslag te schrijven van deze "monstertocht".
Na het opstaan, aankleden, spullen pakken en eten ga ik richting Lange Pad alwaar de start is zoals altijd van de Winterserie. Ik heb met Sabine afgesproken om daar 15 km weg te trappen.
In de kantine is het om 9.00 uur nog rustig, de start is tenslotte pas om 9.45 uur want we mogen de pijlers niet inhalen, en ik neem even een bakkie koffie. Danyell zit er ook al en we maken een praatje. Even later komt Paul ook aangelopen en al snel zijn we compleet, Sabine is er ook.
Gijs doet nog even zijn speech en dan worden de routes uitgedeeld, die we natuurlijk niet nodig hebben omdat de pijlen perfect geplaatst worden dus we hoeven niet bang te zijn om te verdwalen. Net voordat we vertrekken herken ik twee leden van "De Dordtse Bende", Hans en Marja, zij zitten tegenover ons aan het tafeltje. Leuk ze even gezien te hebben!
Het weer is niet om naar huis te schrijven, het miezert flink en ik besluit mijn poncho aan te trekken, die de rest van de tocht aangebleven is.
Leuk, de route gaat door de kinderboerderij, zie ik die ook eens een keer. Er is aan wandelaars met een hond gedacht, zij kunnen een andere route kiezen.
Ik merk aan Sabine dat het niet zo lekker gaat en bij navraag klopt dit ook. Wij besluiten de route in te korten, het is beter naar het lichaam te luisteren. Ik heb net nieuwe schoenen en misschien is het ook beter om de schoenen wat in te lopen maar tot nu toe gaat het uitstekend, nergens last van!
Bij restaurant "De Big" nemen we even een break en gaan lekker buiten zitten. Wat? Ja hoor onder een afdakje is het best uit te houden, het is helemaal niet koud.
Wij vervolgen de 10-km route om erger te voorkomen bij Sabine. Dat lukt prima.
In het Kralingse bos is het ondanks het weer toch best druk met hardlopers en fietsers! We komen langs het chinees restaurant wat "De Schone Lei" heet, nooit geweten dat dit zo heette! Langs het water probeert Sabine visjes te ontdekken maar nee, niets gezien.
De molens die we voorbij lopen gaan ook op de gevoelige plaat, hier ben ik vaker geweest maar heb dit nog nooit gedaan dus vooruit dan maar.
Een "leuk" trappetje zit in de route, tja je loopt bij de RWV of niet! Er is altijd wel iets spannends te vinden blijkbaar, het is best nog oppassen geblazen voor een PBS (Plat-op-je-Bek-Smak).
Al snel lopen we weer langs de kinderboerderij en het bezoekerscentrum "De Groene inval" en de parkeerplaats voorbij waar mijn koets staat te wachten.
Na het afmelden neem ik eens een heerlijke erwtensoep, want de traditie van "soep-bij-Lisette" is voorbij, helaas! Maar niettemin is deze soep ook heel erg lekker!
Paul komt niet veel later ons vergezellen en we blijven even nakletsen in de kantine waar ook Ardie aanschuift.
Na wat afspraakjes heen en weer nemen we afscheid van elkaar, Sabine stapt op de fiets naar huis, Paul en ik in de auto ieder ons weegs.
Prima wandeltochtje om de schoenen uit te lopen! 13.15 uur stap ik weer in Spijkenisse over de drempel.
De foto's van deze tocht staan rechts onder het kopje "foto's",

Mo Hayder - Diep

De donkerste kant van de mens, met een scalpel blootgelegd

In Bristol wordt met bruut geweld een auto gestolen: een dief met een kerstmannenmasker slaat de bestuurster neer en scheurt hard weg. Met haar vierjarige dochtertje nog op de achterbank.

Rechercheur Jack Caffery maakt zich niet al te druk, want het gebeurt zo vaak dat een autodief per ongeluk een kind ontvoert. Het kind duikt altijd op, in tegenstelling tot de auto. Maar dit kind duikt niet op. Dus Jack speurt verder. En ontdekt dat er zo al enkele meisjes zijn ontvoerd...

Politieduiker Flea Marley heeft zo haar eigen geheimen, diep onder de grond begraven. Jack lijkt haar niet meer te vertrouwen. Flea heeft zich nog nooit zo alleen gevoeld.

Ik ben er eergisteren in begonnen en kan het nu al niet meer wegleggen. Het is op een aparte manier geschreven, je zit er helemaal in. De gedachtengang van Jack is onnavolgbaar weergegeven. Ik ben zo benieuwd hoe het afloopt!
Cijfer tot nu toe: 8,5

Mark Billingham - Slaapdood

Tom Thorne, inspecteur bij de afdeling Ernstige Delicten, wordt onverwacht geconfronteerd met een Londense seriemoordenaar die bij zijn slachtoffers een beroerte veroorzaakt.

NBD|Biblion recensie
Na een poging tot moord in 2000 waarbij het slachtoffer blijvend verlamd raakte, legt inspecteur Tom Thorne van de afdeling Ernstige Delicten van de Londense politie de link naar drie moorden op vrouwen in andere delen van Londen. De misdrijven zijn op dezelfde manier gepleegd: de vrouwen werden eerst verdoofd, waarna een beroerte werd opgewekt die tot de dood leidde. Tijdens zijn onderzoek raakt Thorne ervan overtuigd dat de moordenaar een arts is die hem probeert uit te dagen. Na nog drie moorden vindt een dramatische ontknoping plaats waarbij Thorne's nieuwe vriendin en haar dochter bijna omkomen. Roman van de bekende Engelse stand-up comedian en televisiemaker. Het verhaal is spannend door een sterke goede opbouw met verschillende subplots die op een uitzondering na goed in het verhaal verweven zijn en door enkele onverwachte wendingen. Hoewel Thorne's prive-leven niet echt uit de verf komt, is dit beslist een veelbelovende thriller. De vertaling is redelijk. Vage omslagfoto van een deel van een mannengezicht. Kleine druk.

Mijn oordeel van dit boek: vlot geschreven maar je ziet van ver al hoe het af gaat lopen, het einde was dus geen verrassing voor mij!
Cijfer 7,5

Brielle Najaarstocht 23 oktober 2010 - 25 km

Heel nat in Brielle!
Sporthal de Dukdalf is het startbureau
Quirinus Lisette en ik

De weersvoorspellingen waren niet goed, maar ik heb toch met Lisette afgesproken dat we vandaag in Brielle gaan lopen. Dit is geen favoriete tocht van mij maar ik vind het wel weer gezellig om Lisette te zien en te spreken dus vooruit!

Bij Brielle aangekomen slaat de schrik om het hart: het is helemaal opgebroken! Waar moet ik naartoe om de sporthal te bereiken? Ik ben nogal kippig en helemaal in het donker! Op goed geluk ben ik Brielle ingereden en op gevoel naar de sporthal en jawel hoor, het is toch nog goed gekomen..........pffff.......

Op de afgesproken tijd komt Lisette binnenstappen, terwijl ik net aan de koffie zit en om 8.15 uur vertrekken wij om 25 km te gaan lopen.
De route is nogal saai, de beschrijving staat op twee A-4tjes!! Helaas heb ik de routebeschrijving meegewassen dus ik kan niet meer precies achterhalen waar we precies gelopen hebben.

De eerste rust na ruim tien km is in de mooi verbouwde Meidoorn, daar nemen we het er lekker van: koffie met appeltaart! Na ruim drie kwartier (!) stappen we weer op om de route te vervolgen. Het is regenachtig weer en de poncho's gaan weer om. De wegen zijn recht en lang, maar omdat wij zo lopen te kletsen met elkaar heb je er niet zo'n erg in. We lopen ook weer een stuk door het Kruininger Gors, een recreatiegebied vol met vakantiehuisjes. Het is er verlaten en stil. Ja, vind je het gek met dit weer??

We verlaten het recreatiegebied om naar de volgende rust te lopen, de Kogeloven. Deze is ook al drastisch verbouwd en we mogen daar niet onze meegebrachte etenswaren opeten! We bestellen een warme chocomel met slagroom, daar is het weer wel naar!
Danyell komt ook eventjes langs ons tafeltje om bij te kletsen.
Hier blijven we niet zo lang, want we moeten weer verder en het weer wordt er niet beter op! We komen Rinus tegen met een clubje mannen, hij vertelt mij dat hij ziek is maar zolang het nog kan blijft hij elk weekend(!) nog lopen. Vandaag loopt hij toch maar weer 40 km met zijn maten. Hij zet Lisette en mij op de foto en vraag ons of wij ook op 27 november naar Zwijndrecht komen voor de WS'78 tocht die hij organiseert. Tuurlijk doen we dat!

Het weer verslechterd opeens, de regen komt met bakken uit de hemel en mijn poncho begeeft het onder dit geweld. Dan maar nat worden, het is nu toch niet ver meer naar Brielle?
Maar dit valt nog best tegen. In Brielle aangekomen lopen we ook nog een klein stukje verkeerd, en om het centrum van Brielle te verlaten was ook even een puzzeltje, omdat ze zo aan het verbouwen zijn! Maar uiteindelijk zien we toch de sporthal weer opdoemen en om 15.15 uur melden wij ons weer af.
Dit was een gezellige tocht maar niet omdat het zo'n mooie route is. Ik heb het hier wel weer gezien voorlopig! Om 16.00 uur kom ik verzopen thuis, snel onder de douche!!
Foto's zijn van Henny van de Burg (zie voor meer foto's van deze tocht: www.franshobby.nl)

RET Metromars 9-10-2010

Kasteel van Rhoon en Sabine in de zon
Kasteel van Rhoon
We zijn in Rotterdam Zuid, de Waalhaven

De weersomstandigheden zijn perfect voor een wandeling. Ik heb samen met Sabine afgesproken bij het startbureau van de RET in Hoogvliet om de Metromars te gaan doen en wel 40 km! Op de afgesproken tijd vertrekken we met goede moed al is Sabine wel wat nerveus omdat dit de eerste keer is dat ze 40 km gaat lopen. Bij de start kom ik Ardi tegen, zij gaat in haar eigen tempo de 40 volbrengen.
De eerste kilometers gaan door Hoogvliet, een stukje langs de Oude Maas over vlonders en door het Ruigeplaatbos, ook over vlonders maar dan met leuning. De Digna Johannaweg is erg veranderd, de flats zijn afgebroken en daarvoor in de plaats staat nieuwbouw. De sfeer is daardoor wel veranderd vind ik.
Achter de Texasweg woont mijn moeder en daar gaan we eventjes rusten, de McDonalds is de eerste rust en die slaan we daarom over.

Via het park in Oudeland gaan we naar het Middengebied waar het kantoor staat van mijn vorige werkgever. Achter dit kantoor langs lopen we weer in een park waar veel paarden grazen, om naar de wagenrust van de RET te gaan. Marjanneke zien we voorbij stuiven, het gaat haar goed af zo te zien. Bij de rust drinken we (snel) een bakkie koffie en thee, Sabine heeft nauwelijks de kans dit op te drinken want we gaan weer op weg om de lus van de 40 km te gaan lopen.

We gaan richting Waalhaven en lopen een lange rechte weg langs het havengebied. Hier gaat het eventjes goed mis, een kuitspier dwingt mij te stoppen om deze goed in te smeren. Een tijd geleden heb ik eens een zweepslag gehad in dat been, en het blijft daardoor gevoelig. Het lopen gaat hierdoor iets langzamer maar gaandeweg kom ik beter in het ritme en de pijn trekt weg.
Ineens worden we aangesproken door Dirk van BOTU, hij loopt ook de 40 en stapt de rest van de route met ons mee, heel gezellig!
Het water van de Waalhaven ruikt lekker fris en doet me aan vroeger denken toen wij als gezin vaak naar Rotterdam gingen op de fiets.

In Rotterdam Charlois gekomen lopen we langs het landhuis de Oliphant, waar ik in een ver verleden gewerkt heb in de catering.
Er is een rust in een manege maar die laat lang op zich wachten want we zijn wel toe aan een rust. Daar aangekomen kunnen we lekker in het zonnetje zitten, wat een luxe!
Dit geeft ons weer genoeg energie om de tocht te vervolgen en we gaan richting Rhoon. De metroremise lopen we voorbij. Dit stuk kan ik wel dromen omdat ik voor mijn werk in Rotterdam drie keer per week hier fietste in de zomermaanden. Dus ik weet hoe ver het nog is naar de volgende rust!
We lopen langs Intratuin waardoor ik even in verwarring word gebracht omdat station Rhoon de andere kant op is. Maar we gaan via het begrazingsgebied van de Hooglanders naar het Kasteel van Rhoon, ook leuk! Het distripark Eemhaven zien we ook van dichtbij.

Eindelijk lopen we langs het Kasteel van Rhoon om via het metrostation Rhoon door het dorp naar de laatste rust te gaan, cafe de Gouden Arend. Hier neem ik een heerlijke cappuccino en daar ligt een zalig koekje bij die ik niet kon laten liggen! Een blaar doorgeprikt en weer verder want de finish lokt! We hebben nog 7,5 km voor de boeg dus het wordt aanpoten om op tijd te finishen.
Dit laatste stuk kan ik ook dromen en vind ik wat minder want het is vrij eentonig.
Bij de voetbalvelden van de RET mag Sabine een victory-sigaretje nemen om te vieren dat ze nu meer dan ooit gelopen heeft. Nu is het echt niet ver meer tot de finish.
De dijk langs het huis van mijn broertje is best nog wel lang volgens haar.
Rust in cafe de Gouden Arend
Het beeld van man en paard

Eindelijk is dan het metrostation in zicht waar de finish om 17.15 uur bereikt word.
Tranen van geluk stromen over de wangen bij Sabine, gehaald!! Supertrots ben ik op ons dat we dit weer geflikt hebben. Helemaal stuk neemt ze de felicitaties in ontvangst en een mooie medaille. Die heeft ze wel verdiend vind ik want het ging super goed.
We gaan ieder ons weg, Dirk en Sabine richting Rotterdam en ik richting Spijkenisse met de metro. Om 6 uur stap ik thuis over de drempel met een glimlach op mijn gezicht. Het is ZO leuk om iemand te helpen een doel te bereiken!

Tatiana de Rosnay - Haar naam was Sara

De tienjarige Sarah wordt samen met haar ouders opgepakt en naar het wielerstadion in Parijs gebracht, waarvandaan duizenden joden worden gedeporteerd. Niemand heeft echter gezien dat Sarah haar kleine broertje Michel in een kledingkast opsloot, net voordat de politie het appartement binnendrong, en de sleutel bij zich stak.

Heel mooi boek, in één ruk uitgelezen! Heel ontroerend en beeldend geschreven.
Cijfer 8,5

Tatiana de Rosnay - Die laatste zomer

Hoe goed ken jij je moeder? Adembenemende roman over familiegeheimen.

Antoine Rey heeft het perfecte cadeau voor de veertigste verjaardag van zijn zus bedacht: een lang weekend aan zee op het eiland Noirmoutier, waar hij en Mélanie in hun kinderjaren de vakanties doorbrachten. Hoewel ze fijne herinneringen hebben aan de eindeloze zomers, zijn beiden nooit meer teruggekeerd naar deze plek.

Antoine bevindt zich in een moeilijke periode van zijn leven: zijn werk als architect biedt weinig uitdaging meer en hij is verlaten door zijn vrouw van wie hij nog steeds houdt. Noirmoutier brengt vergeten herinneringen aan hun vroeg gestorven moeder naar boven en Mélanie komt tot een schokkende ontdekking. Het familiegeheim dat zij hiermee ontrafelt maakt Antoine kwetsbaar en onzeker. Zijn zus vindt dat hij het verleden moet laten rusten, zijn vader zwijgt en zijn puberende kinderen vragen zijn aandacht voor heel andere zaken. Dan ontmoet hij Angèle, die nieuwe betekenis geeft aan de woorden leven, liefde en dood.

Na het vorige boek van haar is dit een deceptie! Wat een traag en saai boek! Ik heb het nog niet uit, nog een paar bladzijden maar dit boek krijgt van mij een slecht cijfer!
5,5

Dam tot Dam 18-09-10

Het is leuk dat het schrijven van een wandelverslag iemand doet besluiten ook die wandeltocht te lopen maar daarover later meer.

De Dam tot Damwandeltocht is een jaarlijks terugkerend evenement georganiseerd door Le Champion, een organisatie die meer gesponsorde tochten organiseerd. Voor deze wandeltochten hoef je niet veel proviand mee te nemen, je krijgt genoeg onderweg!
In hetzelfde weekend wordt ook een hardloopwedstrijd en een fietstocht georganiseerd maar dat is op zondag dus de wandelaars hebben daar geen last van.
Ik ga met de trein naar Amsterdam en op het perron in Schiedam kom ik Alie en Sytske tegen die ook die richting op gaan. Gezellig kletsen we tot we in Amsterdam aankomen. Als we de Dam oplopen, is het een gekrioel van mensen en Alie en Sytske gaan in de rij staan voor de start van de 17 km. Ik besluit toch maar de 25 km te gaan lopen, bij die start staat niemand! Ik kom vanzelf wel weer iemand tegen om tegenaan te kletsen. Wel jammer want het is altijd gezellig met hen te wandelen maar ik vind het zonde dat ik mijn startkaart van 25 km dan niet kan gebruiken, je moet toch een hele reis maken voor deze tocht!

Dus ik ga op weg om 9.10 uur naar de eerste rustpost bij de Schellingwouderbrug onder het genot van een heerlijk zonnetje. Helaas ben ik mijn zonnebril vergeten, het zou volgens de weerberichten een bewolkte dag worden. Ze zitten er flink naast! Gelukkig maar en al snel kan mijn jasje uit, ik loop flink te zweten.
Bij de brug aangekomen is het druk en ik ben ook nog niet moe dus ik besluit daar niet te rusten. Ik neem een foto van het gekrioel van mensen en ik geniet van de trommels die zoals elk jaar weer tekeer gaan onder de brug.

De tweede rust in Amsterdam noord is 8 km verder en dat is toch nog wel een eind daarom besluit ik eventjes het gewicht van mijn voeten te halen bij de welbekende appeltaarten-tent (waar het stikdruk is!) maar ik haal geen appeltaart. Vijf minuutjes rusten en dan weer verder. Als ik verder wil, word ik gebeld door Jan, die in de buurt is van Spijkenisse. Hij wil graag de veters ophalen die ik hem beloofd heb. Het wil maar niet lukken om deze te kunnen overhandigen.

Een stukje van de route is iets anders dan vorig jaar en we komen dan ook via een andere weg aan bij de tweede rust. Daar is het enorm druk, er zijn geen zitplaatsen meer. Daarom ga ik maar eventjes op de stoep zitten om mijn benen te strekken. Deze rust doet me goed, eventjes bijkomen! Ik trek mijn jasje weer aan want het word toch nog bewolkt en er waait een frisse wind.
Wat me ook opvalt is dat er heel veel verkeersleiders zijn ingezet, ook op plekken waar stoplichten normaalgesproken het verkeer leiden.

Na deze rust stap ik op om naar de derde rust te gaan in het Molenwijkpark. De route hiernaartoe is erg leuk, door de wijk Kadoelen. Hier is het heel sfeervol, slingers hangen er en mensen zitten uitnodigend voor hun huisje met bordjes als: koffie en thee 1 euro. Zelfs kinderen bieden hun koopwaar aan, Ranja! Hier geniet ik elk jaar weer van.

In het Molenwijkpark is het weer even sfeervol, er staat een band te zingen en ik geniet van de muziek. Appeltjes,sinaasappels en bananen worden uitgedeeld je komt niets te kort! Maar dan komt het meest saaie deel van de route, we moeten een stuk langs de rijksweg lopen. Dat dit stuk er nog steeds in zit begrijp ik niet. Ook lopen we een stuk door industriegebied. Saaier kun je het niet bedenken. Met mijn MP3 op vol vermogen kom ik dit stuk wel door.

De laatste rust is bij de brandweer die zoals altijd weer lekkere koffie schenkt. Ik ben daar wel aan toe! En AH deelt lekkere stolletjes uit en ik ga eventjes op een bankje zitten. Mijn voeten beginnen weer pijn te doen, het is dan ook de eerste wandeltocht na de 4daagse en ik heb nog steeds geen nieuwe schoenen.........


Op weg naar de finish word ik aangesproken: hey, ben jij Ineke? Ja hoor, het is Noortje die geen Noortje heet maar Atty uit Groningen! Zij is met haar wandelmaatje helemaal naar Amsterdam gekomen omdat zij door het lezen van mijn verhalen eens deze tocht wilde meemaken! Ze herkende mij aan mijn rugzak die volhangt met prullaria en het W4W-embleem en de paarse veters. Gezellig is het om al kletsend naar de finish te lopen.
Het is drukker dan druk in het dorp Zaandam, de terrasjes zitten bomvol. Bij de Burcht aangekomen, het is inmiddels 15.00 uur, krijgen we de laatste stempel en een mooie medaille, mooier dan die van vorig jaar. We gaan ook op jacht naar een stempel voor ons wandelboekje, die krijg je niet bij de man van de stickers, die moeten we weer ophalen bij de finish tenten. Bizar!

Dan gaan we op zoek naar een zitplaatsje in het centrum, helaas, alles is vol! Dan maar op een bankje in een winkelstraat eventjes uitpuffen.
Bij de trein aangekomen, nemen we weer afscheid, ik moet er na één halte alweer uit in Sloterdijk om vanuit daar weer naar Schiedam te reizen. Ik bel mijn oudcollega's voor de tijd, want ik kan geen wijs uit de gele informatie borden. Helaas moet ik vrij lang wachten voor de trein arriveert en om 17.45 uur stap ik in Schiedam weer uit waar Hans mij weer oppikt om naar Spijkenisse te rijden.

's Avonds zit ik weer fris gewassen en met de beentjes omhoog na te genieten van deze tocht: gezellig en sfeervol en weer leuke mensen ontmoet!
Bovenaan dit verslag een finish foto van mij en Attie.

Joseph Spanogle - Infectie

Zo begint het: een 31-jarige vrouw meldt zich aan op de 1e hulp afdeling van een ziekenhuis met keelpijn, koorts en spierpijn in het gehele lichaam. Ze krijgt lichte medicatie voorgeschreven en wordt naar huis gestuurd met de boodschap enkele dagen in bed te blijven liggen. Een banaal griepje, dat is wat men denkt. Drie dagen later meldt ze zich terug aan in het ziekenhuis. Dezelfde symptomen maar dan in veel ergere mate aanwezig en bijkomend bloedverlies en veel inwendige bloedingen. De vrouw wordt deze keer meteen opgenomen en er worden talloze onderzoeken gedaan maar men vindt niets. De medische staf kan niets anders doen dan machteloos toekijken hoe deze vrouw zieker en zieker wordt, langzaam takelt haar lichaam af… De volgende dag komt er een andere vrouw van ongeveer dezelfde leeftijd met gelijknamige symptomen op de spoedafdeling binnen, het scenario herhaalt zich, weer staan de artsen voor een raadsel. Kort na middernacht komt er een vriendin van de 1e zieke vrouw op de spoed binnen met weer hetzelfde ziekteverloop. Opvallend is dat alle 3 de vrouwen bewoners van tehuizen voor verstandelijk gehandicapten zijn. Wanneer de hulp van medisch onderzoeker Nathaniel opgeroepen wordt, doen de artsen alles wat ze kunnen om paniek onder de bevolking te vermijden. Een nieuw oncontroleerbaar en zeer dodelijk virus blijkt uitgebroken te zijn… maar al snel ontdekt Nathaniel de angstwekkende waarheid, er is veel meer gaande dan men vreest. De waarheid is te gruwelijk om onder de bevolking bekend te maken!

Het boek komt langzaam op gang en is vrij voorspelbaar. Ik heb het nu eindelijk uit, het midden is best spannend maar dan zakt het weer in, jammer hoor!
Cijfer 6,5

Stephen King - Gevangen

Van het ene op het andere moment wordt de gemeente Chester's Mill volledig van de buitenwereld afgesneden door een mysterieuze energiekoepel. Iedereen die op dat moment binnen was zit gevangen, iedereen die buiten was kan er niet meer in. Wie of wat in de weg zat, stond of lag wordt met chirurgische precisie doormidden gesneden.

Zodra de machtigste en meest corrupte man in de stad beseft dat niemand hem nog kan tegenhouden, vormt hij een microtirannie waarbij Gestapopraktijken verbleken. Degenen die daartegen in verzet komen, proberen uit alle macht de koepel open te krijgen, en de strijd wordt des te prangender als duidelijk wordt dat de lucht in de koepel langzaam maar zeker op raakt.

Review:
Bij de vooraankondiging van "Gevangen" vond ik het onderwerp al meteen intrigerend; een dorp gevangen in een koepel. Ik was nieuwsgierig naar twee dingen; wat gebeurt er met de bewoners, en hoe is die koepel daar gekomen. King heeft zich in het boek voornamleijk gericht op het eerste. De oorzaak van de koepel wordt uiteindelijk wel verklaard, maar die verklaring vond ik wat zwak en (geheel á la King) nogal bizar. Dat vond ik jammer. De gebeurtenissen ín de koepel zijn wel bijzonder gedetailleerd uitgelicht, de (vele) karakters zijn goed uitgewerkt en zijn een "mooie" afspiegeling van de maatschappij. Enkelen die onmiddellijk de macht grijpen en hun eigen wetten en regels scheppen, een aantal moedige tegenstanders en wat bijzondere figuren zoals Sam Slobber, de "dorpsborrel" die later nog een belangrijke rol zal spelen. Deze dikke pil leest lekker weg en blijft boeien, is spannend op zijn tijd en het is fascinerend wat er met een dorpsgemeenschap gebeurt als ze met z'n allen nergens heen kunnen. Hier en daar wat ongeloofwaardig; na enkele dagen waren er al bewoners die zelfmoord pleegden. Dat doe je niet zo snel. Maar goed, een koepel om je dorp is ook niet bepaald geloofwaardig. Maar al met al vond ik het een heerlijk boek met een interessant onderwerp.

Deze review is door iemand anders geschreven maar ik kan mij daar helemaal in vinden!
Geweldig boek, kon het niet wegleggen.
Cijfer 10!

4daagse 2010

Blauwe maandag

De 4daagse begint voor mij altijd op maandag, dan komen alle wandelaars van Walkers4walkers bij elkaar voor een ontmoeting en eventuele kennismaking. Hans heeft mij bij het logeeradres afgezet en na de koffie zijn we samen de stad in gegaan. Eerst mijn barcodebandje ophalen, dat is nieuw dit jaar in plaats van een kaartje, en daarna even door de stad slenteren en wat eten. We zien een opname van TVGelderland, Harm Edens is weer in town. Hij filmt mensen met een alternatieve gladiolenversiering, een soort modeshow,heel leuk. Henrike doet er ook aan mee hoewel ik haar in eerste instantie niet herkende. Later zien we dit terug op TV bij Gerdien na het eten.
Sabine is er ook en ik krijg van haar een heel verrassingspakket voor het wandelen.
Maas loopt voor Ronald McDonald en deelt t-shirts uit, ik krijg er ook een nadat ik een donatie gedaan heb natuurlijk. We worden op de foto gezet omdat een sponsor een cheque gegeven heeft van 1000 euro!
Er worden heel wat foto's gemaakt, Danyell en Marja knippen er op los.
Aan het eind van de middag ga ik weer richting het logeeradres van Gerdien, twee straten verder, want het is weer tijd voor een lekkere maaltijd. Ik maak kennis met een paar nieuwe bewoonsters: Ank, Jennie, Diny en Marja. En Jolande en haar dochter Danielle die waren er vorig jaar ook, we zijn dus met zeven loopsters te gast. We zitten gezellig in de tuin bij te kletsen. De kinderen Pien en Mees zijn intussen weer gegroeid, Mees heeft wel weer praatjes en Pien is van plan om volgend jaar met haar moeder te gaan lopen. En dat gaat wel lukken, dat weet ik zeker!
We krijgen een lekkere Thaise maaltijd voorgeschoteld met yoghurt toe. Daarna gaan we even naar TV Gelderland kijken en duiken vroeg onder de wol, het is morgen weer vroeg dag. Wegens de weersverwachting van hoge temperaturen mogen we een uur eerder starten. Ik heb late start, dus dat wil zeggen dat ik nu ipv 6.15 uur om 5.15 uur mag starten.


Dag 1 Elst

Om vier uur gaat de wekker en na een lekker ontbijtje ga ik de deur uit om in de rij te gaan staan voor een vroege start. Ik ben niet de enige, het is erg druk en we moeten vrij lang wachten. Om half 6 mag ik eindelijk weg, en al snel kom ik Tina en Carla tegen waarmee ik een eindje op loop. Helaas moeten zij bij camping Lent naar de WC, ik hoef nog lang niet dus ik laat hen gaan.
De eerste rust is voor mij altijd in Bemmel, maar die mensen zijn blijkbaar met vakantie, want alles is donker! Dan maar een stukje verder rusten bij de RET. Daar kom ik Ellie tegen van sportsclub NRG. Vorig jaar kwam ik haar ook tegen op dag 1 bij de start. Na deze rust ga ik verder richting Elst en daar kom ik de broers tegen. Een man die samen met zijn twee broers loopt, kletst gezellig tegen me aan. De tijd gaat hierdoor lekker snel, en het is al best warm. Als we het viaduct overlopen richting Rijkerswoerdse plassen scheiden onze wegen en ik ga even lekker in het gras zitten/liggen. Phoe....wat is het warm!
Als ik weer verder ga kom ik een dame tegen die ik al eens eerder gezien heb bij een trainingstocht, ook gezellig. Er wordt een foto van ons gemaakt, de officiele 4daagsefoto. In Elst is het weer gezellig druk, al hoef ik hier niet stapvoets te lopen zoals andere jaren. Dat is beter! Vlakbij dit dorp zit Eric met een rustpost. Daar ga ik ook even langs voor een lekker soepje. Wat worden we altijd verwend door Eric!
Vlak na het dorpje Valburg gaat de route een andere kant op, want bij de zandafgraving zijn ze druk aan het werk waardoor wij er niet langs kunnen. Dit stukje is 300 meter langer. Hier ga ik ook even rusten om mijn watervoorraad aan te vullen. De watervoorziening is erg goed, de mensen langs de kant staan met waterslangen en we krijgen ook een paar keer flessen water aangereikt.
In Slijk-Ewijk staat Trudy klaar met haar foto toestel, en op dat moment belt Sabine en ik doe haar de groeten. Later blijkt dat zij een plannetje gesmeed hebben maar daarover later!
Nadat ik de dijk opgelopen ben koop ik nog even een chocomelletje en ga erbij zitten. Maar vijf minuten is genoeg om mij op te laden voor het laatste stukje. Die chocomel valt niet goed, ik raak een beetje misselijk en dat loopt niet lekker. Een jongen die naast me loopt heeft bijna hetzelfde ritme als ik, eventjes zeggen we niets tegen elkaar maar ik heb het gevoel dat het niet lekker met hem gaat en ik begin een praatje met hem. En dat klopt, het gaat echt niet lekker. Hij heeft niet getraind en vindt het zwaar tegenvallen. Het is een 18-jarige jongen met overmoed, dacht dat als hij een getraind hardloper is, hij ook wel 4 x 50 km kan wandelen.....
Op de Waalbrug verlaten we elkaar, hij loopt mij toch iets te langzaam. Later blijkt hij het op dag 2 opgegeven heeft en gelijk heeft ie!
Op de dijk is weer genoeg water te krijgen, wat is dat anders vergeleken bij die bloedhete dag in 2006. Het is erg warm en mijn hoofd lijkt wel een tomaat.
Ik krijg een SMS-je van mijn collega, want ik word verwacht in de VIProom van 9292. Dat duurt nog wel een minuut of tien voor ik daar aankom. Ze zijn net met een presentatie bezig en kan er niet in, zo kan ik eventjes lekker uithijgen in de riante stoelen. Het is binnen bloed heet en na een minuut of 15 vertrek ik weer na mijn verhaal gedaan te hebben. De collega's zagen wel dat ik er helemaal doorheen zat, het zweet droop aan alle kanten van me vandaan.
Kapot kom ik aan bij Gerdien, eventjes zitten en dan lekker douchen. Na een kort tukkie lekker aanschuiven voor het eten, we eten vandaag pasta met vleessaus en kaassaus, héérlijk! En ijs na.



Dag 2 Wijchen

Na een onrustige nacht, ik heb niet goed kunnen slapen van de herrie buiten (de wind stond zeker onze kant op, vorig jaar nergens last van gehad!) ga ik richting start met Diny en Jennie. We hebben vroege start, maar het is zo ontzettend druk dat we pas om 6.05 (!)door de start gaan. Het scannen werkt blijkbaar niet goed en er staan heel veel mensen in de rij voor de late start waardoor wij er niet door kunnen.
Ik raak Diny en Jennie uit het oog maar al snel loop ik samen met een wat oudere man, hij roept mij omdat mijn naam op mijn t-shirt staat. We raken aan de praat, hij gelooft niet dat ik al 48 ben en een zoon van 21 heb. Hij is zelf 70 jaar en dat zou je hem ook niet geven! Hij mag 30 km lopen maar hij loopt de 40 dit keer en dat gaat hem goed af zegt ie.
Na de Hatertse brug ga ik even wat eten maar helaas, ik ben mijn gesmeerde boterhammen vergeten, dan maar iets kopen. Erg duur hoor, € 3,50 voor twee witte bolletjes kaas en ham!
Als we de lus ingaan naar Wijchen, altijd een supersaai stuk want er staan geen mensen langs de kant, besluit ik even te gaan liggen in de schaduw, ik heb het helemaal gehad. Ik val bijna in slaap, heb er ruim een half uur gelegen. Maar dit geeft weer genoeg energie voor de rest van de dag!
Ik kom Bertus en Diny, zijn zus, tegen en met hen loop ik verder, ze hebben ongeveer hetzelfde tempo dus dat is wel lekker. In Wijchen loop je altijd langs het Kasteel maar ik had het nog nooit gezien. Bertus wees mij aan waar ik moest kijken en ja hoor, ik zie het nu voor het eerst! Ik ben er vier keer langs gelopen, nooit gezien..
Bij de rustpost van Eric, we zitten net buiten Wijchen, krijgen we een lekkere pannenkoek. Wat een verwennerij! De pannenkoeken gaan hard, ik heb net de laatste. Het was heerlijk!
In Beuningen is een rustpost van DeliXL, het bedrijf waar Bertus werkt, en daar gaan we even rusten. Ik mag er ook zitten en krijg van alles aangedragen. Ik inspecteer mijn voeten, zit er een gigantische blaar op mijn hiel! Niet gevoeld maar toch eventjes leeg laten lopen en afplakken. Ik heb ook last van een raar plekje op mijn enkel en dat gaat erg irriteren. Bij Gerrit, dr.Pain van het forum, ga ik even liggen voor een blaarbehandeling. Het is nog 10 km naar de finish, Diny en Bertus gaan weer verder terwijl ik behandeld word.
Het wordt nu wel krap aan want het is al laat dus ik moet doorstappen. Maar dan kom ik een heel aardige man tegen, uit Indonesie hij is oud-militair, en we kletsen wat af samen. Het is "roze Woensdag" en het publiek is uitzinnig vrolijk. De tijd is zo voorbij en voor ik het weet draaien we de Waalkade op. Het is 16.04 uur! Nog nooit zo snel geweest. Het is half 5 als ik uitgescand word.
Ik heb nog best energie over, en ga dansen bij Wipneus en Pim waar Syl en Bianca ook zijn, ze maakt een foto van me al dansend. Gezellig hoor! De spieren worden weer wat losser, en je hebt even geen last meer van je voeten lijkt het wel....
Daarna lekker douchen en eten, een overheerlijke spinazie-kaastaart met salade en ijs met vruchtjes na.

Dag 3 Groesbeek

Een hele zware dag! Ik heb last van blaren en mijn enkel. Op weg naar de start voel ik het al: dit gaat niet goed.....ik ga even op een bankje zitten bij Nollie, Sunny, Inger en Suus maar die zitten er blijkbaar ook doorheen want er wordt niets gezegd alleen hallo.....
Ik ga naar de andere kant, ik heb vandaag late start en ik mag om 6.20 uur op pad. We krijgen weer een ouderwetse knipkaart mee, want de controles verlopen niet goed met de scanners.
Maar o, o, wat is het moeilijk om op gang te komen! Ik heb mezelf voorgenomen om pas na 1,5 uur lopen te gaan zitten en dat doe ik dan ook bij de bekende plek "met de aardbeien en beschuit maar dan erachter". Met mijn MP3 op vol vermogen gaat het best.
Een mannetje spreekt me aan, hij loopt voor het Rode Kruis. Maar ik kan hem niet goed verstaan en hij ruikt niet erg fris! Als ik de Eneco-stand zie in Malden stap ik erop af want Han is er ook. Even ontsnappen. Ik krijg koffie aangeboden maar dat sla ik af omdat ik net bij "de aardbeien" gezeten heb. In Malden staan frisse toiletjes dus even naar het toilet en weer verder. Ik kom Diny en Bertus tegen bij de DeliXL en ga ook daar even zitten en krijg een jus'tje en een Kitkat, wat lief!
Maar ik kom slecht op gang en krijg onderweg een huilbui. Dag drie is de meest zware dag voor mij en gelukkig krijg ik steun van Diny en een schop onder de kont van Marina.......ik wil zitten maar mag niet van Diny (wat is ze streng!) Maar dat heb ik wel effe nodig.
De moeder van Carola heeft ook een rustpost, Syl kom ik tegen en die roept dat ze bij Millingen zit, vlakbij de "handjes". Ik weet precies waar dat is, dus effe volhouden maar. Daar aangekomen word ik lief ontvangen met een kopje koffie en een aardig woordje en ik kan weer verder. Diny en Bertus zijn al op weg, ik zet mijn MP3 op en ik loop verder naar Groesbeek.
Daar is een groot feest aan de gang en ik loop te genieten, je word gedragen door het publiek en je vergeet de pijntjes. Dan komt de 7heuvelen weg, die is erg zwaar door het stijgen en dalen. Ik kijk uit naar de rust bij Eric, maar hij zit niet op dezelfde plek als vorig jaar, wat nu? Heb hem toch niet gemist?
En dan kom ik Adri tegen die met Cor er een feestje van maakt (ze lopen maar 1 dag mee) en dat is heel gezellig. Hij sleept me naar de rust van Eric en eindelijk mag ik weer zitten en ik krijg een broodje worst aangereikt. Het smaakte me goed!
Als ik aankom in Berg en Dal is daar ook weer een feestje aan de gang. Het gaat aan mij voorbij, ik wil alleen nog maar finishen!
In Nijmegen aangekomen is het ook feest en de mensen sleuren me naar de finish. Diny en Bertus lopen met me mee. Het is half 5 als ik uitscan, toch nog ruim op tijd. Mijn vroege startkaart geef ik weg want ik heb geen zin om morgenochtend lang te wachten. Ik ga niet dansen bij Wipneus en Pim, daar ben ik veels te moe voor en ga linea recta naar Gerdien. Daar wacht mij een heerlijk biertje en na het douchen een heerlijke maaltijd: kip met sinaasappel en tortellini en sla met fruit na.


Dag 4 Cuijk

Late start vandaag en ik ga alleen op pad om 6.05 uur. Ik hoef niet te wachten, mooi toch? Het lopen gaat me beter af dan gisteren, al is mijn tempo wel gedaald, het gaat lekker. Bij het pompstation neem ik een lekkere appelflap, dat heb ik wel verdiend! Daar zitten Nollie, Bill en Inger maar die vertrekken als ik erbij kom zitten, misschien zitten zij er al een tijdje?
De koffie smaakte lekker en ik ga weer verder. Mijn plan is om rond twaalf uur in Linden te zijn, en ik zit goed op schema. Ik kom een man tegen die blijkt te werken bij BRENG, een busmaatschappij. Wel grappig want ik loop nu met een shirt van 9292 en krijg daar wel leuke reacties op: wanneer gaat de bus naar Nijmegen? en: heeft de trein vertraging naar Amsterdam? en meer opmerkingen van deze strekking.
Op de dijk ga ik eventjes langs de kant in het gras zitten: even mijn benen strekken. Het gaat best lekker en ik verwacht eerder dan 12 uur aan te komen in Linden. Aan het eind van de dijk neem ik een lekker puddingbroodje. De brug over de Maas is lang, erg lang! In Linden aangekomen, het is 11.15 uur neem ik een soeppauze. Carla is er ook en samen eten we een soepje die erg zout is! Ik laat de helft staan, veels te zout.
In Linden is het thema "feest" maar ik neem niet al te veel foto's, daar heb ik geen tijd voor, ik wil op tijd in Cuijk aankomen. Van Linden naar Cuijk is het best nog wel een eindje, in Beers word ik op de foto gezet door de officiële 4daagse fotograaf, ik krijg een code in mijn handen gedrukt. In Cuijk is het feest al een beetje voorbij, best wel jammer. Na de pontonbrug zit Henriëtte met de rustpost en daar ga ik eventjes zitten en krijg een sapje. Ik blijf er niet lang want het is nu nog 13 km naar Nijmegen.
Via Molenhoek en Mook ga ik naar Malden waar Eric staat met zijn rustpost. Daar wacht mij een verrassing: Sabine is er ook!Dat heeft ze dus met Trudy bekokstoofd! Zij loopt met mij de laatste 8 km naar de finish. Dit zijn héle zware km's en ik word chagerijnig van al die vrolijke mensen langs de kant met hun: "het is nog een klein stukje" ik kon ze wel slaan!! Goed bedoeld natuurlijk maar zij voelen niet wat ik voel!!!
Uiteindelijk zie ik de toren van Nijmegen opdoemen en dan is het niet ver meer. Om half 6 scan ik uit en krijg een enorme huilbui. Ik word getroost door de vrijwilligers achter de tafel en krijg een bosje gladiolen. Hans is intussen ook gearriveerd en samen strompelen we naar het gastgezin.
Daar aangekomen zie ik de rest van de wandelaars die ook allemaal binnen zijn, Ank is al gepakt en gezakt net zoals Jolande en Danielle. Marja zegt dat ik iets moet eten en even later komen Diny en Jennie er ook aan. Dus iedere loge heeft zijn 4daagse gehaald! Na een heerlijk biertje stappen we op om afscheid te nemen van het gastgezin. Ik heb het er heerlijk gehad, ze zijn echt heel gastvrij!
Dit was een hele zware maar ook leuke 4daagse. Zwaar door het warme weer van de eerste twee dagen wat het extra zwaar maakte en mijn schoenen die aan vervanging toe zijn!!!
De foto's van deze week staan rechts foto's in dit verslag geleend van Danyell en Marja.

Nog een weekje en dan begint het: de Nijmeegse 4daagse! Ik vind het wel weer spannend hoor. Het logeeradres is ook weer geregeld, lekker bij Gerdien en Annemiek slapen en heerlijk eten. Het er wel zin in................
De laatste spulletjes moeten nog gekocht en ingepakt worden.
Vanaf vandaag heb ik vrij, na de 4daagse ook nog een week om uit te rusten.
Nieuw is dit jaar, dat de thuisblijvers mij kunnen volgen op http://www.de4daagselive.nl/. Mijn startnummer is 40G388.
Dit kan via internet maar ook via de mobiel. De beschrijving is eenvoudig, een kind kan de was doen! Na de 4daagse kan ik zelf zien hoe ik gelopen heb.
Nu hoeven thuisblijvers mijn sms-je niet af te wachten of ik het wel gehaald heb, ze kunnen zelf kijken. De techniek staat voor niets.
Nieuw is ook dat we een polsbandje om krijgen, er is een hoop weerstand tegen. Ik zie het wel hoor, eerst ervaren dan pas oordelen.
Zoals elke keer maak ik weer een verslag van mijn 4daagse avontuur.

Tess Gerritsen - Het aandenken

Gebalsemd

Een psychopaat legt een bizarre collectie van de dood aan

Al jarenlang blijkt er een perfect geconserveerde mummie in een kelder van het Crispin Museum in Boston te liggen. De ontdekking ervan door de museumstaf is een opzienbarende vondst. Dan treft patholoog-anatoom Maura Isles een macabere boodschap in het lichaam aan, een bewijs dat dit 'eeuwenoude' reliek in feite een modern moordslachtoffer is.
Voor Maura en rechercheur Jane Rizzoli is het forensisch bewijs onmiskenbaar. En als de resten van een andere vrouw in de verborgen nissen van het museum worden gevonden, wordt het duidelijk dat er een psychopaat rondwaart. Jane en Maura beginnen aan een race om dit gestoorde roofdier te stoppen voordat hij nóg een aandenken kan toevoegen aan zijn gruwelijke verzameling…

Ingewikkelde plot waardoor de lezer blijft raden

Een meedogenloos intelligente moordenaar genaamd 'De Archeoloog'

Tess Gerritsen is arts en een internationale bestsellerauteur. Ze verwierf grote faam met thrillers als De Chirurg, De leerling, Koud bloed, Zustermoord, De Mefisto club en Koud hart. Ze woont in Maine.

Dit boek vind ik een van de minst spannende boeken van Tess. Het leest wel lekker en je blijft nieuwsgierig naar het hoe en waarom dat dan weer wel. Maar nagelbijtend spannend zoals de leerling of de chirurg, nou nee! Ben blijkbaar een beetje verwend!
Cijfer: 6,5

Jeffrey Deaver - In Memoriam

Langs de snelweg van Monterey, Californië, verschijnen steeds regelmatiger herdenkingskruizen - niet ter herinnering aan dodelijke ongelukken in het verleden, maar als aankondiging van gruwelijke moorden die nog zullen volgen.
Kathryn Dance, kinetisch expert bij het California Bureau of Investigation, wordt ingeroepen om de zaak op te lossen. Al snel komt ze op het spoor van de tiener Travis Brigham. Zijn rol bij een fataal auto-ongeluk leidde tot verschrikkelijke haataanvallen tegen hem op een populair weblog.
Terwijl Kathryn wanhopig zoekt naar aanwijzingen waar Travis zich schuilhoudt, werkt deze zijn lijstje af. Door gebruik te maken van persoonlijke details op blogs en community's maakt hij elke moord zo persoonlijk en afschuwelijk mogelijk...

Goed geschreven verhaal. Je krijgt een goede kijk in de wereld van de "blogger", en hoe mensen kunnen reageren op iets dat via internet de wereld in gestuurd wordt. Het zou zomaar "in het echt" kunnen gebeuren! Het is geen "page-turner", maar goed genoeg om door te blijven lezen.
De plot is ook knap geschreven, heel verrassend!
Cijfer 8,5

Amersfoortse Tweedaagse 2010

Voor de vierde keer op rij ga ik in Amersfoort deze tweedaagse lopen, een goede training voor de 4daagse. Zoals altijd mag ik weer bij mijn schoonouders logeren.
Donderdagavond rij ik er met mijn dochter naartoe, zij wil mee omdat ze dan kan autorijden, dan kan ze mooi oefenen. En dat deed ze want we reden goed verkeerd. Dat kwam omdat we eerst nog wat moesten ophalen voor oma in haar huis in Hendrik Ido Ambacht, en vanaf daar naar Voorthuizen rijden is mij ook onbekend. Maar goed, we zijn er zonder kleerscheuren aangekomen al was het wel wat laat.

Op de eerste dag kom ik al om 6 uur aan op het sportpark, ik kan weer dichtbij parkeren en het is er nog niet druk, we kunnen ook onze startkaart pas om 6.30 ophalen. Na een bakkie koffie zie ik verschillende leden van het forum binnendruppelen. Adri is er ook, hij loopt niet mee ivm rugklachten, wel leuk dat hij ons komt aanmoedigen.

We gaan over 7 uur van start en lopen de route omgekeerd dan vorig jaar, dat wil zeggen we beginnen waar we vorig jaar eindigden. Na een paar honderd meter komen we in een bosrijk gebied om er de rest van de dag niet meer uit te komen. De route wordt onderbroken bij de Stoeterij op 8km waar een officiele rust zit. Maar Syl en ik besluiten door te lopen naar de volgende rust die op 14,5 km zit.
Tussen de Stoeterij en deze rust lopen over het terrein van de defensie en daar mag je alleen over als je een starkaart hebt. Een uitgestrekt bosrijk gebied, we komen geregeld militaire voertuigen tegen. Hier lopen we zo'n 6 km rond om bij de rust aan te komen. Dit is een eigen georganiseerde rust, dit hebben we nog niet eerder meegemaakt. Syl en ik nemen hier even een boterhammetje,gelukkig is het droog want het is een buitenrust.
En dan volgt er een verrassing: we gaan compleet een andere richting op waardoor we op het verkeerde been gezet worden, het is vanaf de Dolderseweg nog ruim 7 km naar de volgende rust en we hebben al 5 km gelopen vanaf de rust! Dit is een flinke tegenvaller, en al snel gaat de MP3 op en gaan. Syl besluit even flink door te lopen want ze moest ook nodig naar de WC. We zien elkaar weer bij de rust.

Af en toe regent het, maar niet zodanig dat we een poncho aan moeten. Maar we kunnen niet buiten zitten bij de pauze op sportpark Peijnenburg. Daar zien we de andere forumleden en we praten even met Dries de Fries (Andries).

Vanaf deze rust stomen we door naar de volgende waar de traditionele poffertjes wachten bij De Kabouter, naast de officiele rust bij De Vlasakker. We nemen het er even van, dit hebben we wel verdiend. Andries, Jan en Wil kennen deze rust ook. De rest van het forum zit bij de Vlasakker.

We lopen door lanen die naar de Koninklijke familie zijn genoemd richting de finish waar we moe maar voldaan aankomen. Lekker even de benen strekken op het hockeyveld met een broodje haring. We zijn klaar met dag 1.

Dag 2 ga ik iets later weg, maar ik ben toch nog de eerste. Het is de dag van de ontmoetingen, daarover later. Syl is met Annika en haar zus meegereden en de andere forumers komen ook al snel aan. Na een bakkie gaan we precies om 7 uur van start. Vandaag speelt het Nederlands elftal de tweede wedstrijd in het WK tegen Japan en bijna iedereen is in Oranjesfeer. Ik heb oranje teenslippers aan mijn tasje hangen en een commentaar dat ik erop kreeg: ga je die aandoen als het elftal gaat spelen? (wat denk je zelf) en meer vragen van die strekking. Maud heeft een Bavariajurkje aan en heeft veel bekijks. Er lopen meer dames in het jurkje, erg leuk om te zien. Veel oranje mutsen en t-shirts. Syl heeft een leuke oranje baret met het Wilhelmus erop geschreven. En dan word ik aangesproken door een dame: ben jij Ineke? Noortje, die geen Noortje heet maar ze is van Noortjes Voetstappenblog, schudt mij de hand.

De route is dit keer een stuk gewijzigd t.o.v. vorig jaar, we gaan een geheel andere kant op. Wel veel onverharde wegen met zand en stenen! Het landgoed De Boom is wel hetzelfde gebleven maar komen uit bij een andere boerderij. Vanaf daar is het nog maar een stukje naar de eerste rust bij theehuis Mon-Chouette. Ik ben blij met de rust, er zit iets niet lekker in mijn rechter enkel. Na een smeerseltje en een pilletje gaat het wel weer. Helaas kunnen we daar niet op stoelen zitten, het is erg druk. Dan maar in het gras.

17,5 km verder is onze volgende rust: patat bij Austerlitz! Maar dan moeten we een flink eind buffelen en we lopen een prachtig recreatiegebied door, het Henschotermeer. Hier krijg ik altijd energie van, het is er prachtig! Wij gaan echter de officiele rust bij het Henschotermeer voorbij want bij de piramide van Austerlitz gaan we een patatje eten. Het stuk naar deze rust vind ik altijd erg zwaar: steenslagpad en ook nog stijgen. Het stijgen vind ik niet zo moeilijk maar dat pad! Elk steentje voel ik onder mijn voeten. Dan maar even aan veel leukere dingen denken en de muziek voluit.
Ik stamp naar boven om vervolgens Austerlitz te bereiken. Syl is al vooruit gegaan om patat te bestellen. De bestelling komt helaas aan de late kant, ze zijn ons vergeten te noteren. Nollie, Sunny, Inger, Maud en Manuel zijn al reeds vertrokken als wij eindelijk de patat krijgen. We willen naar een deel van de wedstrijd kijken bij de volgende rust dus snel weer op pad.

Bergzicht, de officiele rust gaan we ook voorbij en wij gaan verder naar de volgende rust waar we tv kunnen kijken. Dit is niet een deel van de route, we snijden een moeilijk gedeelte af waardoor we sneller bij de rust aankomen. De organisatie ziet ons lopen maar wij doen net of onze neus bloedt, want zij zeggen dat we verkeerd lopen (goh, dat wisten we niet :) )

Bij rust Bos en Heide kunnen we een deel van de tweede helft kijken op tv, en Nederland scoort zowaar! 1-0, wel leuk hoor. We ontmoeten daar Marjanneke van het forum, Mirjam in het echte leven, en schudden elkaar de hand. Berend komt ook even langs. Het blijft 1-0 voor Nederland en dan begint het ineens heel erg te regenen. Dan maar even langer blijven zitten. Na de bui gaan we verder voor het laatste gedeelte. We lopen samen met Nollie, Sunny, Inger, Maud, Manuel en Maas die ik op het eind van de route weer kwijtraak door toiletbezoek en snelle jelles want Maas gaat bij Maud, Manuel en Syl lopen die hebben er de vaart in.

Bij de finish aangekomen zie ik Syl staan, ze wacht mij op met een foto in haar hand. Die mag ik hebben, we staan er samen op. De officiele Amersfoortse Tweedaagse foto! Lief he? Ik krijg een viertje aangereikt en ik babbel nog even met de organisatie en dan: broodje haring als beloning! De muziek staat hard en het is erg gezellig. Ik raak ik de stemming en maak een dansje met Syl, ondanks mijn zere voeten! De bitterballen staan op tafel, dat is ook traditie! Aan de gezelligheid komt een eind want het is al bijna zes uur en ik wil op tijd bij schoonmoeder aan tafel schuiven.
Er is een eind gekomen aan een berg gezelligheid maar ook afzien, want het is best zwaar geweest. De schade is twee blaren waarvan één ik geen last gehad heb, daar kom ik later pas achter dat ik die heb. Op zondagochtend rijden we op ons gemak weer terug naar huis.

Simon Beckett - Het sanatorium

De Britse arts David Hunter maakt een studiereis naar de beroemde Body Farm in Knoxville (VS), de plaats waar hij gestudeerd heeft. Hij is nog herstellende van een aanslag op zijn leven en hoopt dat het uitstapje hem goed zal doen. Directeur Tom Lieberman, een vriend van vroeger, vraagt hem mee te gaan naar een lijkschouwing in een berghut. Hunter is echter niet voorbereid op het gruwelijke tafereel dat hij daar aantreft: een vastgebonden en gefolterd lichaam in verregaande staat van ontbinding, met - vreemd genoeg - roze tanden. Dan wordt er een tweede lichaam gevonden.
Wat volgt is een huiveringwekkende zoektocht waarin niets is wat het lijkt. David Hunter krijgt te maken met iemand die een duivels genoegen beleeft aan moorden en die bizarre sporen achterlaat om iedereen op het verkeerde been te zetten. Het avontuur van forensisch antropoloog David Hunter houdt je tot het einde in zijn greep.

Goed geschreven en gecomponeerde, heel spannende forensische thriller met een mooie intrige, waarin ook de moordenaar zelf aan het woord komt. Plastische beschrijvingen van onsmakelijke forensische details worden niet geschuwd. 'Alleen voor lezers met een sterke maag', kopte VN's Detective & Thrillergids 2009 bij het interview met de schrijver. Het is lang geleden dat ik zo'n spannend boek gelezen heb, het boeit vanaf de eerste bladzijde en het eind is zeer verrassend! En waarom het de titel "het sanatorium" heeft, kom je pas op het eind te weten......
Het cijfer 10 voor dit boek!

RWV Trainingstocht 12 juni 2010

Dit is de vierde keer dat ik deze trainingstocht ga maken, dit keer ga ik met Sabine. Het startbureau is zoals altijd bij WION in Ommoord. Als ik daar aankom zijn de goede parkeerplekjes al weg, ik moet de koets iets verder weg zetten! Om 8 uur zie ik Sabine al staan wachten en snel schrijf ik me in voor de 35 km. Dirk staat ook voor de inschrijftafel, hij gaat ietsje verder lopen (55 km, hij heeft er zin in!).

Het zonnetje schijnt lekker maar het is nog niet zo warm als vorige week. Mijn jas neem ik niet mee, die hoop ik niet nodig te hebben, is alleen maar ballast.
We krijgen een route mee, gelukkig niet op één A4-tje, en een lijstje met waar de rusten zich bevinden. Het wordt vandaag trainen op rusten zie ik al, er zijn 6 rusten georganiseerd!

Ik zie dat de route dezelfde kant op gaat als vorig jaar: richting Irenebrug en de Terbregse Rottekade. De Prinsemolen staat ook weer te schitteren in de zon.
De eerste verzorgingspost van RWV zit aan het einde van het rode fietspad langs het metrostation Melanchtonweg. Daar maken we dankbaar gebruik van, het is er wel erg druk maar ik weet toch een plaatsje op de bank te bemachtigen waar ik kan genieten van mijn eerste bakkie koffie die ochtend. We zitten nu op 8,2 km.

Het is dus trainen op rusten vandaag, de volgende rust zit alweer op 12,3 km en daar kunnen we een sanitaire stop maken en een bobo'tje eten. En daar komen we Ardie tegen, die weer herstellende is van een flinke blessure en vandaag 45 km doet. Blijkbaar hersteld ze voorspoedig, ze gaat als de brandweer!

Onderweg zien we kikkers vrolijk kwaken in de zon, piepkleine eendjes met moedereend en geitjes en schaapjes. Rotterdam in al zijn dierenpracht, maar je moet er wel oog voor hebben. En de leuk versierde straatjes spingen ook in het oog, het is dit jaar WK voetbal en veel huizen zijn versierd met oranje vlaggetjes. Zie foto's.

En daar is alweer de derde rust, verzorgingspost van RWV aan de Adrianaweg op 19,5 km. Dit keer wat verder het park in omdat de Adrianalaan is opgebroken, maar dat is niet erg, dan kunnen we wat eerder zitten, haha! Ik heb Sabine verse soep beloofd, maar helaas hebben ze niet de smaak die zij lekker vindt. Ik wel, lekkere champignonsoep, mjammie! Ik geniet ervan met volle teugen, iets zouts is altijd lekker na een inspanning. Er komt een dame naast me zitten die gelijk begint te schelden. Nee, niet op ons, maar op het kabinet. Ze heeft duidelijk niet op het CDA gestemd!

Gelukkig heb ik geen last meer van de blaar die ik vorige week heb opgelopen maar ik begin mijn voeten wel te voelen. Maar al kletsend verdring ik het gevoel en lopen naar de volgende rust, die bij het Hoekse Hout op 26,8 km. Maar voordat we die bereiken gaan we héél eventjes op een bankje zitten. Blijkt later dat we nog maar tien minuten van de rust verwijderd zitten!
Hier nemen we iets uitgebreider de tijd en bestel een heerlijke cappuccino en een colaatje voor Sabine en ik trek mijn schoenen uit om de voetjes te luchten. De kippen zijn nergens meer te bekennen. Vorig jaar liepen hier nog kippen rond. Wel staan er veel waterbakken, voor de honden zeker!

Hierna volgen veel koolas-, schelpen- en houtsnipperpaadjes richting de Golfbaan van Rotterdam. Die ligt op een heuvel die erg stijl is. En die heuvel moeten we ook weer af en ik krijg last van die vervelende spier in mijn knie. Het afdalen is pijnlijk en ik ga even op een bankje mijn knie insmeren. Maar dat mocht niet omdat er mensen zijn die willen afslaan, we krijgen een waarschuwing voor hard aankomende ballen.
Nou nergens last van hoor, die gasten slaan er flink naast! Wat een balletjes!

Bij de laatste RWV verzorgingspost op 30,7 km worden we verwend met een bakje zelfgemaakte fruitsalade en ik inspecteer mijn enkel waar een klein wondje op zit. Slijtage van mijn schoen denk ik. Ik krijg er een fixomulletje op van Astrid, mijn knie gaat ook weer beter en we maken ons op voor het laatste stukje van de route.

Bij de kinderboerderij de Blijde Wei is ook een rust, maar daar maken we geen gebruik van, het is nog maar een klein stukje naar de finish.

De route gaat via de woonwijken richting Varenhof waar nog een leuk verrassend mooi stukje natuur zit. Een bekend stukje, hier heb ik heel wat keertjes doorheen gelopen. We komen nog een mooi staaltje creatieve reparatie tegen: een brug met een gat erin, waar een boomstronk op zit om het gat te dichten. Zie foto.

En dan zit het er bijna op, nog een klein stukje langs de flats in Ommoord. En dat is maar goed ook want Sabine is er helemaal klaar mee, het is haar eerste 35 km.
Eindelijk, om 17.15 komen we aan bij de finish. Na het afmelden en een stempeltje regelen, gaan we nog even van het zonnetje genieten buiten. Om half 7 ben ik weer thuis. Ik heb er weer van genoten!

Zie foto's rechts en vergeet mijn gastenboek niet!

Avond4daagse 7-6-2010

Maandag

Om half 7 begeef ik mij naar het startbureau bij M-point om mijn startkaart op te halen. Via internet heb ik mij al aangemeld dus dat zou snel moeten gaan. Niet dus! Moet weer in de rij wachten en het is onduidelijk bij wie ik me moet melden. Nu doen ze het al zoveel jaar maar het aanmelden gaat nog steeds niet soepel.

Via het Waterlandpark, ik moet me door een groep schoolkinderen worstelen, komen we bij de Meeldijk aan. Daar staat de klaarovers om ons veilig over te laten steken. Zij staan te kletsen dus zelf maar even opletten.

De route is net als vorig jaar dus biedt geen verrassingen. Bij de Voordes staat een patatkraam voor gratis frites. Nee dank u!

De wijk Sterrenkwartier door en naar de Fietsenmaker, een leuk parkje. Daar kom ik een collega tegen die haar hond uitlaat, Debbie. We kletsen wat maar snel moet ik weer verder.

Het is vrij benauwd, we lopen de Schenkeldijk op wat over gaat in de Korte Schenkeldijk. Dit is een lang, saai stuk.

In de wijk Maasland gekomen om daarna via Waterland, Baarsveen, Snoekenveen en Ganzenjager bij de finish aan te komen. Mijn linkervoet doet zeer doordat ik afgelopen weekend daar (voor het eerst!) een blaar gelopen heb. Ik meld mij af om 19.45 uur. Al met al een flink tempo gelopen!
I.v.m. de blaar die flink pijn blijft doen besluit ik het hierbij te laten,ik start de tweede avond niet.

Voorthuizen 5-6-2010

Op vrijdagavond 4 juni gaan Hans en ik op weg naar Voorthuizen om daar bij moeders te logeren. Want ik ga daar op 5 juni een wandeltocht lopen, de Schuitemans Accountants Wandelfestijn tocht. Vorig jaar is deze zo goed bevallen, eens kijken of de verwachtingen die ik heb overtroffen worden.

Al vroeg in de morgen meld ik mij aan bij het startbureau, Henrike ook even gesproken, zij zit achter de inschrijftafel. Ik zou met Jan gaan wandelen, hij is er nog niet dus ik neem even de tijd voor een kopje koffie wat ik anders nooit doe. Het is al lekker warm dus daarom ga ik naar buiten. Na een half uur wachten pleeg ik een telefoontje, blijkt dat Jan verhinderd is. Jammer, dan maar alleen op pad.

De route is dit keer heel anders, we gaan richting Zwartebroek,Terschuur en Barneveld.
De temperatuur begint al aardig op te lopen, we gaan via de bebouwde kom Voorthuizen uit en richting Zwartebroek, helaas over een lange, drukke polderweg. En onbeschut! Na een tijdje gaan we (eindelijk) het bos in. Het is er prachtig en de kikkers kwaken er op los. We lopen langs vele vennetjes met prachtige vegetatie. Tijdens het wandelen kom een jongedame tegen die me aanspreekt: of ik alleen loop. Zij loopt met een gezelschap die een andere route loopt en al gezellig kletsend lopen we richting de eerst rust. Daar mag niet gerookt worden (niet dat ik dat wil hoor) maar nu zie ik waarom: de rust is in een hooischuur, hahaha! We kunnen rusten op hooibalen maar er staan ook nog wel stoelen en ik ga naast een dame zitten die mij eerder voorbij stoof met haar nordic walking stokken. Zij blijkt een inwoonster te zijn van Voorthuizen en ze zei dat ze zich rijk voelde om daar te wonen. Dat kan ik me wel voorstellen, het is hier erg mooi en rustig.
Na de welverdiende rust, ik heb er nu 10 km op zitten, ga ik verder. Maar helaas, hier gaat het fout! Ik zie een pijl over het hoofd en ga de verkeerde kant op. Maar eer ik daar achter was, was ik al een half uur verder. Dus nu weer een half uur terug dat betekend dat ik een uur te veel gelopen heb. Ik besluit straks bij de tweede rust de 30 km route te volgen. Ik kom langs een hertenkamp, en daar wordt ook hertebiefstuk verkocht! De herten in de wei schrikken als ik aan kom lopen.
Het stuk tussen de eerst en tweede rust gaat over polderwegen......mmmm...dat is wat minder leuk vind ik. Wel leuk is het om tuintjes en huizen te bekijken dus er is wel wat afwisseling. Ik ben mijn MP3 vergeten dus daar heb ik ook geen afleiding door. Mijn voeten beginnen ook te protesteren, zou het de warmte zijn? We moeten ook een viaduct oversteken, over de A1. Gevaarlijk hoor, de auto's rijden hier heel hard!
En ik krijg flink last van de warmte, ik heb wel genoeg drinken bij me.
Na de tweede rust gaat de route door een mooi gebied, "Klein Bylaer" wat ook wel klein paradijs wordt genoemd. Het is er erg mooi. Er is een mooie vlonder aangelegd waar ik een foto van neem. En ik neem ook een korte pauze om mijn voeten te inspecteren. Ze zijn aardig doorweekt! Ik heb geen droge sokken bij me.

Langs de route staat de verzorging voor extra water en ik loop vanaf daar samen met een mijnheer die ik al een paar keer tegengekomen ben. Maar zijn tempo is behoorlijk hoger en dat valt niet mee! De Nijkerkerweg is onder constructie en het is flink klauteren en klimmen over de betonnen bielzen en stenen. Maar eindelijk is daar de derde rust in zicht, dat had niet veel langer moeten duren, ik zit er flink doorheen. Van een lief meisje krijg ik dropjes want ze hebben geen soep waar ik wel behoefte aan heb, aan iets zouts. Ze hebben wel worstjes.........en daar heb ik nou net geen trek in!
De dame van de EHBO behandeld mijn voeten (het valt wel mee, één klein blaartje) en ik kan weer vrolijk verder. Nou ja vrolijk! Ik moet nog een aardig eindje, als ik bij de bekende doorgaande weg naar Voorthuizen kom ga ik niet verder met de route maar meteen richting finish. Ik ben er klaar mee. Het is gewoon veel te warm. Aan het einde van de straat zie ik twee dames van de organisatie die vragen hoe het gaat, en één van hen loopt het laatste stukje met me mee. Ik meld mij af en krijg weer een doosje eieren, net als vorig jaar. Op het terras is het gezellig druk, en daar wacht ik tot Hans er is om mij weer naar moeders te brengen. Na een heerlijke douche en een kop tomatensoep gaan wij weer richting Spijkenisse waar we om 8 uur weer arriveren. Het was een mooie, afwisselende tocht maar erg zwaar mede door de warmte.

Robin Cook - Ingreep

Beschrijving
Een arts wordt meegesleurd in een strijd tussen wetenschap en geloof en komt ook nog voor onmogelijke keuzes te staan wanneer zijn kind ernstig ziek wordt. Een archeoloog en goede schoolvriend van arts Jack Stapleton heeft zojuist een belangrijke ontdekking gedaan. Hij heeft de botten van de Maagd Maria en het gospel van Simon gevonden. Deze vondst zal de Katholieke Kerk op haar grondvesten doen schudden. Een andere schoolvriend van Jack, de aartsbisschop in New York, kan dit niet laten gebeuren. Jack komt tussen beiden te staan in deze strijd van geloof versus wetenschap terwijl hij tegelijkertijd op zijn eigen vakgebied een persoonlijke kruistocht tegen alternatieve geneeswijze voert. Tot overmaat van ramp komen hij en zijn vrouw Laurie erachter dat hun vier maanden oude baby kanker heeft. Nog niet eerder is Jack zo heen en weer geslingerd tussen hoop, geloof, wetenschap en vertrouwen.

Robin Cook domineert nog steeds het genre van de medische thriller. Zijn boeken gaan altijd over actuele medische onderwerpen en wat er in de maatschappij speelt, verwerkt in een spannend plot. Hij heeft gestudeerd aan de Colombia University Medical School en op Harvard en woont afwisselend in Boston en Florida.

Dit boek was een "toptitel" in onze biep, dat wil zeggen dat je hem maar twee weken mag lenen en je mag hem ook niet verlengen. Het heet een medische thriller te zijn maar het enige medische wat erin voorkwam is de ziekte van zijn zoontje en waarom het boek "Ingreep" heet is me een raadsel! Het gaat voornamelijk over het RK geloof en de archeologie daaromheen. Supersaai! Pas op het eind wordt het spannend want de vriend van Jack, James die aartsbisschop is, wil een stokje steken voor de ontdekking van de zogenaamde heilige botten. Of deze botten echt zijn, daar kom je ook niet achter. Het eind is heel verrassend maar toch ook weer teleurstellend!
Ik geef een cijfer 5,5.

Harlan Coben - Geleende tijd

Twintig jaar geleden verloor Paul Copeland zijn zus. Op een zomernacht sprak de zeventienjarige Camilla met een vriendin en hun vriendjes af in het bos. De volgende ochtend werden de levenloze lichamen van twee jongeren aangetroffen; van de overige twee, onder wie Camilla, werd nooit meer iets vernomen. Het leven werd na die rampzalige nacht nooit meer hetzelfde. Paul wordt nog dagelijks door schuldgevoel gekweld; als hij die nacht beter had opgelet, zou zijn zusje nog leven. Twintig jaar later blijkt dat tenminste één persoon die bewuste nacht heeft overleefd. Zou dat Camilla kunnen zijn? Openbaar aanklager Paul Copeland mengt zich in het onderzoek.

Dit boek heb ik met plezier gelezen. Het is spannend, intrigerend en je wilt gewoon doorlezen omdat je de afloop wilt weten. Hij heeft een fijne schrijfstijl en is gedeeltelijk in de ik-vorm geschreven, als Paul Copeland aan het woord is. Die afwisseling vind ik ook leuk. Tijdens dit verhaal speelt er ook een rechtszaak af, dat is dan weer wat minder want het heeft totaal niets met het verhaal te maken maar meer met het werk van Paul Copeland als openbaar aanklager.
Het plot zit knap in elkaar. Ik geef dit boek een 8,5.

Schie- en Delflandtocht 25 km 22 mei 2010

Omdat het dit weekend Pinksteren is, ga ik eerst even met Hans boodschappen doen dus we staan al om 8 uur voor de deur bij Appie Hein. Om half negen rijd ik naar Schiedam, omdat ik de Schie- en Delflandtocht ga lopen samen met Sabine.
Zij zit al lekker in het zonnetje te wachten op mij als ik 8.55 uur arriveer. Na de inschrijfrituelen gaan we samen op pad. De zon schijnt uitbundig daarom heb ik geen jas en een korte broek aan. Daar heb ik geen spijt van!



De route is zoals gewoonlijk uitstekend gepijld, de routebeschrijving kan in de tas. Bij het gehucht Windas gaan we de dijk op richting Delft. We lopen heerlijk langs de Berkelse Zweth.
De Zweth is een buurtschap gelegen langs de Delftse Schie en de oude weg van Delft naar Rotterdam. Na de gemeentelijke herindeling op 1 januari 2004 behoort het voormalig Delftse deel van De Zweth en een deel van de Ackerdijksepolder tot de gemeente Midden-Delfland. Aan de andere kant van de ophaalbrug over de Berkelse Zweth begint de Rotterdamse deelgemeente Overschie. De naam is Zweth afgeleid van 'Zwet', dat grens betekent.
Aan de overkant zien we het restaurant de Zwethheul die twee Michelinsterren heeft.
De Kandelaarbrug over de Schie en de doorgang onder de rijksweg A13 vormen samen met de twee fietstunnels onder de spoorbaan Delft-Schiedam een mooie en recreatieve noord-zuid verbinding voor fietsers en wandelaars. De Berkelse Zweth is een geliefde plek voor vissers, we lopen er twee voorbij.

De Kandelaarbrug is vernoemd naar het buurtschap aan de andere kant van de Schie (gemeente Rotterdam).
Schiezicht, waar de eerste rust zou zijn is dicht, maar na 5km zijn we nog niet moe.

De tweede rust zit in de kantine van het Delftse Vitesse waar net de kampioenen (mini's) worden gehuldigd met luid commentaar. We zoeken een plaatsje buiten maar dat is niet te vinden, dan maar wachten tot hij klaar is. En dat is al snel dus kunnen we even een bakkie doen hier. Ik kom Dirk van "Botu" tegen, we lopen de rest van de tocht gedrieën verder.

Het tempo daalt want ik heb enorm last van een onwillige spier in mijn linkerbeen, die ik even later insmeer met een monsterverpakking Perskindol. Gelukkig trekt de pijn wat weg en na de tweede pauze is het zo goed als verdwenen. De route gaat over een stuk weiland en dit keer staan er hekken waar we overheen moeten klimmen. Sabine is geen fan van klimmen maar het gaat haar toch goed af. Aan het eind van het veld staan twee koeien die niet opzij willen, twee wandelaars voor ons zijn er een beetje bang van. Dirk stuurt ze weg met een armzwaai en wij kunnen er langs. Ze kijken ons aan van: "wat moeten jullie HIER nou doen?". En wéér over een hek om vervolgens naar de rust te lopen via een lange, rechte weg (een klein minpuntje dus!)

Onze tweede rust (= de derde op papier) is een wagenrust van RWV waar ik twee lekkere bekertjes ranja drink, het is dorstig weer. Daar leer ik ook twee buikspieroefeningen van een RWV medewerkster, handig voor als je wat stijf bent.

Onderweg hebben we enorme lol om de uitspraak van Eric van Thijn, het jurylid van X-factor. Want die zegt steeds: "Sorry, maar dat vink gewoon nie goed", en om de haverklap komen we op die zin. Ik krijg pijn in mijn buik van het lachen en op een gegeven moment kan ik gewoon niet meer verder lopen, zo erg moest ik lachen. Mensen zullen wel gedacht hebben: wat heeft DIE nou weer?

Na héél veel schelpenpaadjes en vlondertjes komen we weer in de bebouwde kom van Schiedam. We lopen een stukje langs het Vlietlandziekenhuis en de Margriethal om vervolgens weer terug te komen bij de kantine van DWS waar het gezellig is i.v.m. het wandelweekend wat daar gehouden wordt.

Na het afmelden en een praatje met de dames achter de tafel en Danyell, keren we huiswaarts. Sabine zet ik bij het station Schiedam uit de auto en ik rij verder naar huis waar ik even over vier uur weer over de drempel stap.

Ik heb genoten van deze wandeling, het was heerlijk weer, leuk gezelschap en een mooie route!