Vierdaagse 2006, een drama

Wat als een feest begon is als een drama geeindigd. Door extreme weersomstandigheden van tropische temperaturen is de 90ste edite van de Nijmeegse wandelvierdaagse afgelast. Er zijn 5 mensen gereanimeerd waarvan er twee inmiddels zijn overleden. 300 meldingen van mensen die onwel werden en 30 zijn er in het ziekenhuis beland.

Wij worden op dinsdagmorgen gewekt om 4.00 uur, na een gebroken nacht. Een snel ontbijtje en dan gaan we met de bus richting Nijmegen. Dat is nog een 20 minuten rijden. Op de Wedren is het al erg druk en wij sluiten aan bij de tweede boog, daar leek het wat minder druk. Achteraf maar goed ook, wij konden na 25 minuten door de boog lopen, anderen hebben ruim een uur moeten wachten!

Het was al aardig warm aan het worden, militairen liepen al te zweten op de Waalbrug om 6.15! Ze liepen dan ook met 10 kg bepakking en lange broek en laarzen aan. Ik had medelijden met die lui.

In Lent aangekomen is het al aardig feestelijk. Mensen zitten je aan de kant aan te moedigen en dat om 7 uur 's morgens! Via Begonia is heel indrukwekkend! In Bemmel aangekomen gaan we even rusten voor een bakkie koffie. Natuurlijk in de schaduw, het was al behoorlijk warm!

De weg richting Elst is saai en lang maar door het aantal mensen om je heen heb je niet in de gaten dat het wel een erg lange weg is. Onderweg zijn we nog even de bosjes ingedoken, bij de toiletten staan veel rijen en dat in de felle zon! Daar hebben we geen zin in. We waren niet de enigen..........
We werden aangemoedigd door de langsrijdende vrachtauto's op de rijksweg die naar ons toeteren. Duizenden armen gaan omhoog, erg grappig!
Bij Arnhem komen de 50 km wandelaars er weer bij en dat maakt het nog drukker!

In Elst is het ook feest, daar gaan we even bij een kerk rusten om te lunchen, ook in de schaduw natuurlijk. Na een voetinspectie gaan we weer op pad. Die voeten houden het aardig, ik heb nog geen blaren. Ik smeer met de zalf van Yvonne, het lijkt te helpen.

Maar na verloop van tijd voel ik toch de welbekende pijn van een opkomende blaar!
Vlakbij Slijk-Ewijk gaan we weer even in de schaduw zitten en ik geef mijn voet een blaarbehandeling. Het is nu onmenselijk warm geworden en ik vraag me af hoe dat af gaat lopen. Gelukkig staan de mensen overal met waterslangen e.d. om de mensen af te koelen, dat was echt nodig! We krijgen vanalles aangeboden, van koek tot broodjes kaas en bekers water. De mensen zijn erg betrokken met ons "leed".

In Oosterhout is het ook weer druk en nat maar dan.........de allom gevreesde dijk komt eraan, ik heb er al heel veel mensen over horen praten dat dit heel erg gaat worden. Ik draai de dijk op en ja hoor, de man met de hamer kom ik tegen. Ik zit er helemaal doorheen en wil eigenlijk stoppen maar ja, Lisette wou ik niet uit het oog verliezen, die liep een paar honderd meter voor me.
Gelukkig liep er een vrouw naast me die een praatje met me wilde maken en al kletsend lopen we door. Maar ik heb het nu echt gehad, moet ook nodig naar de wc maar zie daartoe geen mogelijkheid voor, het is een eindeloze, schaduwloze dijk. Weinig watervulpunten, een ambulance motor moet een bedwelmde wandelaar bijbrengen. Het asfalt voelt als een kookplaat zo heet!!

En de Waalbrug komt maar niet dichterbij, en als ik die eindelijk bereik ben ik stik gelukkig. Nu nog even naar de finish lopen maar dat valt zooooooooooo tegen! Die laatste kilometer lijkt wel 10 kilometer!!!! Als ik aan iemand vraag hoever is het nog? "o, die hoek om en dan ben je er" blijkt dat ik nog een straat door moet en voor het stoplicht moet wachten. En dan gaat het lichtje uit, ik weet totaal niet meer waar ik ben en een vrouw vraagt aan mij of het gaat. Nee! Zeg ik en barst in huilen uit. Het is bijna 4 uur. Gelukkig helpt zij me de weg te vinden en blijft even bij me zitten op een stoepje. Ik krijg van haar wat te drinken aangeboden en neem dat gretig aan.
Lisette is in geen velden of wegen te bekennen, ik hoop dat zij ook goed aangekomen is.

Met de plattegrond in mijn hand voor de bushalte van de Wanmolen, ons logeeradres, strompel ik er naartoe, hopend Lisette daar te vinden. Gelukkig zit ze daar met nog een aantal wandelaars die bij ons logeren. De bus komt op de afgesproken tijd aan en we kunnen nu lekker uitblazen in de koele bus. In de Wanmolen heerst een bedrukte stemming, want er gaan geruchten dat het feest afgelast wordt, of in ieder geval een dag er tussenuit.

Ik laat het even voor wat het is, en ga naar de blarenpoli, om mijn blaar te laten behandelen en mijn voeten af te tapen, je weet maar nooit wat er beslist wordt, voor hetzelfde geld gaan we toch verder.

Maar om 9 uur is het definitief beslist, dit was de eerste en de laatste dag. Een wijs besluit, het zou alleen maar warmer worden morgen en inkorten was blijkbaar ook geen optie. Helaas, we moeten morgen naar huis.

Woensdagmiddag komen we weer thuis, met een kater maar ondanks dat hebben we wel veel lol gehad samen. Het was erg gezellig.
Dit was mijn eerste en kortste 4daagse ooit!!!

Laatste trainingsdag 12 juli

Het is warm vandaag! En omdat ik nieuwe zooltjes gekregen heb en nog niet ingelopen zijn besluit ik toch een wandeling te maken vandaag.

Ik ga om 9.30 op pad met mijn nieuwe heuptas en ruim 500 ml water. Ik weet nog niet in welke richting ik ga lopen, via de Spijkenisserbrug naar Rhoon of blijf ik in Spijkenisse. Via het Schotse Hooglandenparkje ga ik richting Noord. Daar kom ik weer in een parkje, lekker koel is dat. Via de golfbaan van Mellaart kom ik bij de Spijkenisserbrug aan. Ik besluit toch maar onder de brug door te gaan en zo via de haven weer richting centrum te lopen.

Mijn voeten gaan zeer doen en ik besluit op een bankje uit te rusten, ik loop nu al een tijdje langs het water van de Maas. Een mooi uitzicht! Na inspectie van mijn voeten doe ik de zooltjes weg, mijn voorvoeten gaan zeer doen. Dat is dus niks!
Ik heb net 10 km gelopen en na een kwartiertje rusten ga ik weer op pad richting Maaswijk.

Langs de Gaddijk zie ik veel mooie huizen staan, waaronder een wit hoekhuis met een gigantisch zwembad ervoor. Naast het zwembad een dame in een zwarte bikini die bijna een net zo'n zwarte huid heeft! En ze had blond haar. Lijkt me niet echt gezond maar ach, ieder zijn ding. Ik loop fluitend verder.

Even later kom ik Yvonne tegen en vertelde haar van mijn blaarproblemen. Zij heeft voor mij DE oplossing: een zalf uit Amerika. Ik kan van haar een klein beetje meekrijgen, zij zweert erbij. Dat potje heb ik een dag later opgehaald. Ik rook eraan en dacht, wat een bekend luchtje! Lijkt wel..........? Levertraan! Volgens mij is het levertraanzalf dat in Nederland niet meer te verkrijgen is. Ik ga het in ieder geval wel uitproberen.

In Hekelingen aangekomen ben ik het toch ineens heel zat geworden! Het is warm, ik ben moe en mijn voeten doen zeer. Bah! Ik vind er niets meer aan. En ik wou dat ik thuis was. Mijn plan om 20 km te lopen laat ik varen, ik kom bij het winkelcentrum Akkerhof aan en ga linea recta richting huis. Thuisgekomen blijk ik toch ruim 16 km gelopen te hebben in precies drie uur (inclusief kwartiertje pauze) maar o, o het kostte toch veel moeite! Deze generale repetitie is niet hoopgevend voor de komende week! Maar ja, de 4daagse loop je met je hoofd, dus het zal wel meevallen (zei ze hoopvol hahahaha!)